Mooie motorverhalen - Jos Lammers

hun best doen in de bomen van wat vast ooit een landgoed
geweest is.
“C’est magnificque”, zeg ik tegen de mevrouw.
“Dit is zeker wel heel erg duur”, mompelt Michiel.
Volgens mijn aantekeningen helemaal niet, maar ik kan het
ook niet goed geloven.
“Famile Lammers”, zeg ik nog maar eens op vragende toon
en wijs op Michiel en mij. Ik zie nu pas de zwarte vegen op
zijn gezicht, waar hij met zijn motorhandschoen telkens het
zweet heeft weggeveegd.
“Oui, bien sur”, zegt de mevrouw.
Ik kijk uit het raam en vraag haar naar het restaurant daar
beneden.
“On peut manger la bas?”
La bas is haar zoon, die op het terrein een camping is
begonnen. En naturellement kunnen we daar eten.
157