Mooie motorverhalen - Jos Lammers

“Waarom zou je hier niet mogen lopen? Het is toch gewoon
een pad naar het strand?”
“Omdat er een bord staat, Jos. Dat zie je toch wel?”
Terwijl hij nog zo’n beetje voortsputtert, ga ik toch gewoon
het pad op. Het is een prima pad en ik zie ook zo gauw geen
ander.
“Miech, kom nou mee”, roep ik wanneer hij in het zand
naast het pad blijft staan.
“Nee, ik doe het niet.”
Het is warm. De middagzon maakt het asfalt van het paadje
heet en zacht. Mijn slippers geven een plakkerig geluid
wanneer ik omdraai.
“Jezus, jongen, schiet nou op. Ik wil naar het water.”
“Nee, ik ga niet.”
“Miech, ajuu. Ik ga. Ik haal je vanmiddag wel weer op.”
Hij laat me een pas of tien richting zee lopen en komt dan
achter me aan.
“Bruut”, mompelt hij. Ik hoor de tranen in zijn stem.
Illegaal of niet, na een laatste klim op olifantsbenen over
een duin van wegglijdend zand, zien we het water. Het
strand is breed en over het water van de Schelde vaart een
kleurrijke parade van containerschepen, hun roestige
lading hoog opgestapeld, op weg naar Antwerpen. Wat niet
kan, volgens Michiel. Over aardrijkskunde lopen onze
ideeën ver uiteen.
Even later lopen we samen naar het water. Ik in mijn blote
kont, want we blijken op een stukje naaktstrand te zijn
193