Mooie motorverhalen - Jos Lammers

eschermen tegen zand, zout en water. De vrouwen liggen
uitgestrekt op plastic meubelen, de mannen krabben aan
hun buik en kinderen fietsen slingerend over de rechte
paden en gillen naar een onzichtbare moeder dat er iemand
pest.
Nadat we onze spullen onder het spiedend oog van een
buurman met een afgezakte zwembroek en een zwarte hond
hebben uitgepakt en in de hut gezet, gaan we naar het
strand.
“Hier mag je niet in”, zegt Michiel gedecideerd wanneer
we langs een bordje ‘Eigen Weg’ lopen. Net als de variant
met het citaat uit het Wetboek van Strafrecht, heeft deze
verordening een volkomen tegenovergestelde uitwerking
op kinderen en volwassenen. “Dat zijn de mooiste plekjes”,
zei mijn vader altijd, terwijl ik sidderend voor het nu
onafwendbare onheil wel gedwongen was om achter hem
aan door prikkeldraadversperringen en over roestige
hekken de klimmen.
“Dat staat er toch niet voor niks”, zegt Michiel. “Daar mag je
niet in.”
“Nee, joh, het betekent gewoon dat het een weg is die niet
van de gemeente is of van de provincie, maar van iemand
die hier woont. Waarschijnlijk van de camping.”
“Nou, dan hadden ze overal wel zo’n bordje neer kunnen
zetten.”
“Ja, nee, nou, maar dat hebben ze niet gedaan.”
“Omdat je op de camping mag lopen, maar hier niet.
Daarom.”
192