Mooie motorverhalen - Jos Lammers

is. Achter de balie zit een meisje van een jaar of zeventien.
Ze kijkt me wat onderzoekend aan, wanneer ik vraag of dit
een hotel is. Ze zegt iets in het Zweeds. In het Engels kent ze
de term niet, maar het kan me ook eigenlijk allemaal niet zo
veel meer schelen. Ik kan hier slapen. Er is zelfs eten en een
kamer kost maar honderdvijftig kronen, een gulden of
veertig. Ik heb geen Zweedse kronen, maar Finse marken
zijn ook goed en een credit card kan ook. Ik reken af en
krijg van haar een sleutel. Ze loopt met me mee. ‘Toilet en
douche zijn op de gang’, legt ze uit. ‘De keuken is voor
gemeenschappelijk gebruik en hier is de kamer.’ Door de
gangen slenteren wat mensen, zoals ik me dat bij
jeugdherbergen altijd heb voorgesteld. Baardige mannen,
vrouwen in jurken met bloemen erop en geen BH eronder,
en kinderen die niet over de grond mogen dweilen maar
dat toch doen.
Het meisje duwt de kamerdeur tegen de kracht van een
zware dranger in en houdt hem voor mij open. Het is een
grote kamer, een klein zaaltje meer, met drie stapelbedden
en een wastafel. Het ruikt er naar het internaat waar ik op
mijn twaalfde aan het eind van de zomervakantie naar toe
ging. Linoleum, hout, tegels en bedden. Te veel bedden en
te veel mensen. Ik weet even niet wat ik moet doen. Ik wil
dit niet, maar alleen de gedachte al dat ik weer op de motor
moet klimmen is onoverkomelijk. ‘Slaap ik hier met vijf
anderen?’ vraag ik voor de zekerheid. Het meisje knikt.
‘Waarschijnlijk wel’, zegt ze. Ik aarzel even. ‘Dat wil ik niet’,
zeg ik dan. Iets anders kan ik niet bedenken. Ik verwacht
82