Mooie motorverhalen - Jos Lammers

zo’n vraag.
Met een kilometertje of veertig tuf ik rustig tussen de auto’s
door. Af en toe steek ik mijn hand even op om
automobilisten te bedanken die nog eens extra opzij gaan
om ons door te laten. Zelfs grote vrachtwagencombinaties
zie je vanaf de motor soms opeens met een grote zwaai
ruimte voor je maken. Michiel krijgt het principe snel in de
gaten. Wanneer de volgende vriendelijke automobilist opzij
zwenkt, zie ik ook zijn hand in een bedankje omhoog gaan.
Ik aai hem over zijn knie.
Het rijden op de snelweg is vermoeiend en na ruim een uur
rijden stoppen we even voor Antwerpen om uit te rusten en
lekkere Belgische koffiebroodjes te eten. Michiel duwt zijn
leren handschoenen in zijn helm, klikt de kinband dicht en
loopt alsof hij het al jaren gewend is met de helm luchtigjes
aan zijn hand naar een tafeltje. Het koffiehuis is meteen al
echt buitenland, met broodjes die we niet kennen en een
mevrouw die ‘awel’ zegt.
“Hoe gaat het?” vraag ik aan Michiel.
“Nou goed”, zegt hij.
“Veel herrie achterop?”
“Helemaal niet.”
“Zag je die klootzak, die zo vlak achter ons reed?”
Hij kijkt me niet begrijpend aan.
“Bij Rotterdam”, zeg ik, “dat stuk waar het zo druk was. Ik
reed links en er zat een auto voor ons, dus ik kon helemaal
niet harder. Komt zo’n lul vlak op ons achterwiel hangen.
Die wilde er zeker door of zo. Achterlijke idioot. Eigenlijk
129