Mooie motorverhalen - Jos Lammers

uur, maar evengoed loopt het zweet uit mijn helm zodra ik
hem op zet. Rijden is het enige dat er op zit. Zolang we in
beweging blijven, is het te doen. Af en toe komen we
fietsers tegen, die met Hollandse verbetenheid
voortploeteren langs de LF1, hitte of geen hitte. Langs de
weg werken kromme mannen en vrouwen op hun land.
Onder het rijden stoten we elkaar telkens aan wanneer de
wegwijzers steeds vreemdere dorpen melden. ‘Le
Swartegat’, ‘La Kruystraete’, ‘Tol’, ‘Geldzak’ en ‘De Fles’.
“Rare jongens, die Belgen”, roept Michiel tegen de rijwind
in. Maar de grens komt pas ergens tussen Hagedoorn en
Eikhoek, in de vorm van een verroeste slagboom en een
vervallen douanehuisje.
“Maak je een foto van me?” vraagt Michiel.
We parkeren de motorfiets vlakbij de slagboom en ik
fotografeer hem twee keer. Eén keer voor het bordje
‘France’ en één keer voor ‘België - Belgique.’
Lo-Reninge blijkt een oud Belgisch stadje met veel café’s
rond een klinkerplein, een kerk en een abdij. De kerk is
kerk gebleven. De abdij is ons hotel. De plafonds zijn ver
weg, de gangen donker en onze kamer heeft een ligbad en
TV, schuin boven het voeteneind van het bed tegen het
plafond gemonteerd. Michiels gematerialiseerde
geluksdroom. Terwijl hij languit op het bed naar de Tour de
France kijkt, doe ik boodschappen in het dorp.
Wanneer ik terugkom in het hotel heeft Michiel
ansichtkaarten naar zijn vrienden geschreven. Allemaal met
165