Mooie motorverhalen - Jos Lammers

omen aan de andere kant van het veld. We kijken er naar
en Michiel weet zeker dat ze de gekke-koeienziekte
hebben.
“Welke normale koe doet nou zoiets?”
Even verderop zien we zowaar een schoenenwinkel. In de
winkel, maar ook in de straat is niemand te bekennen, maar
de deur staat open dus lopen we naar binnen. Daar staan de
dozen met schoenen in stapels op de grond, met grote
kaarten eraan om te melden hoe weinig ze in de uitverkoop
nog kosten. We zien een paar echte Adidas voor nog geen
vijfentwintig gulden, maar nergens iemand om ze te
verkopen. We proberen ze zelf maar. Michiel loopt er een
halve meter in, voelt even of de zijkant stevig genoeg is om
een bal mee te schoppen en besluit dan dat hij ze wil
hebben. Op dat moment komt er ook een rossig-blonde
Belgische mevrouw ergens vanachter uit een woonhuis of
magazijn. Ze heeft gouden kettingen om en een breekbare
glimlach, alsof ze zich verontschuldigt dat ze ons stoort.
“Ik wil deze”, zegt Michiel. De mevrouw pakt ook de
andere helft erbij. Hij past ze nu allebei aan en knikt.
“Goed.”
“Wilt u den ouden in een zakske?”
“Jazeker”, zegt hij in een tikje Belgische toon. “En graag
ook de zool erbij, die wil ik bewaren voor als ik beroemd
word.”
De mevrouw kijkt alsof ze het maar liever niet goed heeft
verstaan en geeft ons een tas met tot de draad versleten
gympen in ruil voor een stapel Belgische franken.
Even later lopen we naar beneden kijkend weer terug naar
167