Mooie motorverhalen - Jos Lammers

innen. De man achter de bar gebaart met beide armen hoe
we rijden moeten en in de spiegels achter zijn hoofd zien
we het nog een keer of tien. Met ogen vertroebeld door de
drank en Gauloises, kijken twee mannen die aan de bar
zitten van ons naar de barman en weer terug naar ons,
waarop zij met nog meer gebaren een nog veel slimmere
route aanbevelen. Een zilverkleurig metalen mandje met
een uitgedroogd croissantje speelt daarbij voor hotel. Wij
zijn het zoutpotje, dat met schuifelende bewegingen zijn
doel nadert.
“Dit is nou Frankrijk”, zeg ik, wanneer we weer samen in
het helle licht staan.
“Leuk”, zegt Michiel.
Het hotel blijkt midden in het centrum te zijn en nergens
een plek te hebben die ik zelfs bij benadering als een
veilige parkeerplaats voor de motorfiets zou kunnen zien.
Voor het hotel ligt een hoge stoep, vol voetgangers die
rond etalages drommen. Ik laat Michiel afstappen en maak
een rondje om goed haaks op de stoep uit te komen en wat
vaart te kunnen maken. Om geen winkelende Fransen
onder mijn voorwiel te krijgen, moet ik zodra ik op de stoep
ben scherp afremmen, liefst zonder te vallen. Zweten dus. Ik
rijd hem zo dicht mogelijk tegen de voorgevel van het hotel
aan en zet hem op de middenbok. Michiel zit op een grijze
traptrede die naar de ingang voert te wachten. Zijn helm ligt
op de grond tussen zijn voeten. Zijn haren plakken van het
zweet tegen zijn voorhoofd. Ik haal onze bagage van de
motor. Aan de balie vertellen we wie we zijn en samen
134