Mooie motorverhalen - Jos Lammers

die in haar keuken de sporen van onze aanwezigheid al
heeft uitgewist. Het was een mooie kamer, zeg ik haar in zo
goed mogelijk Frans. En of het niet eenzaam is, alleen in
zo’n groot huis. Dat is het, zegt ze. Daarna loop ik de
krakende houten trap op naar boven en doe de deur van
onze kamer open. Michiel zit voor het raam en kijkt naar
buiten. Het lijkt of hij me niet heeft horen binnenkomen. Ik
loop naar hem toe en zie dat hij heel rustig naar iets kijkt.
Niet turend of starend, gewoon kijken.
“Hoi”, zeg ik.
Hij kijkt op.
“Waar kijk je naar?” vraag ik.
Hij haalt zijn schouders op. “Zomaar.”
“Zit je ergens aan te denken?”
“Aan niks”, zegt hij. “Alleen aan het eind. Toen dacht ik dat
ik je wilde gaan helpen. Maar toen was je er al.”
Ik aai hem door zijn haren.
“Gaan we?” vraagt hij.
“We gaan”, zeg ik.
Direct vanuit Ganspette volgen we de LF1-fietsroute naar
onbegrijpelijke plaatsen als Watten, Bollezeele en
Esquelbecq. Daarna zullen we de Frans-Belgische grens
passeren, ergens tussen Bambecque en Lo-Reninge, waar
we ons volgende hotel hebben geboekt. Na ruim een uur
rijden stoppen we in Watten om iets te eten. Michiel heeft
bij het ontbijt niets gegeten, dus ik vermoed dat hij wel
honger heeft. Hij knikt als ik hem ernaar vraag. In het
cafeetje waar we zitten, drinken beroepschauffeurs hun
163