Geven en nemen - dr Erwin JO Kompanje

Engelse regering zich laten adviseren over deze vorm van orgaanverwerving. Gebaseerd
op dit advies heeft men geconcludeerd dat er voor niet-therapeutische
beademing 264 met het oog op orgaandonatie geen juridische rechtvaardiging bestaat,
en besloten dat alle programma's gestaakt moesten worden 26s • Af en toe
wordt niet-therapeutische beademing weer eens als alternatief voor het verkrijgen
van nieren aangevoerd (e.g. Shaw 1996). Hoewel deze discussie zich vrijwel geheel
in Engeland heeft afgespeeld, is de achterliggende gedachtegang gemakkelijk op de
Nederlandse situatie toepasbaar. Ook in Australië hebben nefrologen recentelijk,
gebaseerd op de Engelse ervaring, op deze vorm van orgaanverwerving gewezen
(Thompson et al., 1995: 100-101). Niet-therapeutische behandeling en beademing
is, vooralsnog, alleen voorgesteld bij patiënten met een cerebrovasculair accident
met infauste prognose 266 • Shaw (1996: 72) noemt "Patiel/ts IVith mpid deepel/il/g
coma fromlll/treatabie illtracrmlial catastrophes". Dit zou ruimer zijn dan alleen
cerebrovasculaire accidenten. Feest et al. (1990) geven als inclusie- en exclusiecriteria
voor identificatie van patiënten met cerebrovasculaire accidenten als potentiële
orgaandonor:
1 Chamcterislic mode of ol/sel: sllddel/ IVith ropid developmel/t of coma
2 Progressive declil/e il1 eOIlSciOllS level
3 Deep coma: laek of wit/zdmwal response to paillflll stimuli
4 bltmemnia/mswlar aecidentcollfirmed byeomputed tomogmphy desimble
Als exclusiecriterium geven zij: Hreversible cnllses of coma»
5.2.1 Ster vel/de patiël/tel/ lIaaT de illtellsive care-afdelil/g met als redelI
potentiële orgaandollatie - de praktische erval'illg
':.the treatmel1t eOllld be regarded as heilIg contraI')' to their best interest in t/zat it
prolO/lgs the process of dyil/g ",ith the added risk of prodllcil/g persistellt vegetative
51111';1'01'5.» 267
Feest et al. ui! he! Royal Devon and Exe!er Hospital in Exe!er publiceerden in 1990
een protocol waardoor het aantal voor transplantatie bruikbare organen zou kunnen
toenemen. Dit betrof patiënten na een cerebrovasculair accident met infauste
prognose. Zij publiceerden een serie van 8 patiënten die zonder het protocol geen
orgaandonor zouden zijn geweest. In een retrospectieve studie identificeerden zij
alle patiënten met een leeftijd van 70 jaar en jonger 268 die tussen 1 juni 1985 en 31
mei 1986 overleden waren aan de gevolgen van een cerebrovasculair accident
(primaire intracerebrale hematomen) subarachnoïdale bloedingen, cerebrale
trombose, en ongec1assificeerde stroke). Het verslag van het klinische ziektebeloop
van deze patiënten werd bestudeerd en er werd nagegaan of beademing en behandeling
op een intensive care-afdeling geleid zouden hebben tot het potentiëcl
verkrijgen van donororganen. Als deze niet geïdentificeerd zouden kunnen
'73