Geven en nemen - dr Erwin JO Kompanje

de auteurs aan dat het draagvlak voor orgaandonatie hoog is in de Britse samenleving.
Zij stellen dat tenminste 70% van de Britten hun organen zouden willen afstaan
na overlijden. Van hieruit redenerend vinden zij dat het moreel gerechtvaardigd
is familieleden te vragen toe te stemmen in de procedure, en ook dat
opname op de intensive care-afdeling in overeenstemming met de wensen van de
stervende patiënt zou zijn. Volgens de onderzoekers waren de nabestaanden dankbaar,
hetgeen tot uiting kwam in de toegezonden brieven. De familieleden van de
65-jarige man die van een verpleegafdeling werd overgeplaatst naar de intensive
care met als doel hem te beademen ten behoeve van orgaandonatie, maar die
uiteindelijk pas na 127 uren aan de gevolgen van een pneumonie bezweek, waren
begrijpend en wel geïnformeerd. De auteurs benadrukken dat familieleden voor
overplaatsing uitvoerig waren geïnformeerd over de infauste prognose en dat
overplaatsing als enige doel orgaandonatie had. De familieleden waren ervan op
de hoogte gesteld dat indien de hersendood niet zou intreden, de patiënt zonder
dat orgaanuitname zou plaatsvinden, teruggeplaatst zou kunnen worden naar de
verpleegafdeling.
5.2.2 Progllostische zekerheid over het mOlllellt vall sterveIl
Hoe zeker is men dat de eenmaal op de intensive care opgenomen patiënt daadwerkelijk
binnen afzienbare tijd zal voldoen aan de criteria voor de klinische
hersendood? Hoe groot is het risico dat de patiënt in plaats van hersendood te
geraken in een aanhoudende vegetatieve toestand zal komen, mede als gevolg van
de ingestelde niet-therapeutische behandeling en beademing? En, nog belangrijker,
hoe is gedefinieerd dat de prognose werkelijk infaust is. De inclusiecriteria
die Feest et al. (1990) geven zijn niet typerend voor een patiënt met een infauste
prognose. Op basis van dergelijke inclusiecriteria zou niet besloten mogen worden
dat de prognose infaust is. De praktische ervaring leert dat dergelijke patiënten
met een neurochirurgische behandeling mogelijk kunnen overleven. Dit geldt
voor zowel patiënten met een intracerebraal hematoom alsmede voor hen met een
cerebraal infarct. Kortom, hoe zeker is de prognose die men aan familieleden en
artsen en verpleegkundigen werkzaam op de intensive care kan geven? Dat een
prognostische voorspelling problematisch kan zijn is duidelijk geworden uit de
vorige paragraaf. De tijd van overlijden na opname op de intensive care- afdeling
voor niet -therapeutische behandeling en beademing varieerde tussen 3,3 en 127
uur (m = 28,6 uur). Eén patiënt kreeg pas 34,2 uur na opname op de intensive
care-afdeling een ademstilstand, 41,6 uur na opname kon zij doodverklaard
worden. Riad & Nicholls (1995) schrijven dat de familieleden geïnformeerd
worden over ': .. poor progllosÎs alld uear ÎllevitabiJity of deatlt ... ". \Vat is een ' .. poor
prognosis .. : en wat is 'near inevitability'? Is 'near inevitability' een uur, vijf uur, een
dag, een week of een maand? Ook een patiënt in een persistent vegetative state of
met een primaire maligne hersentumor heeft een 'pOOl' prognosis', en van de laat-
175