Geven en nemen - dr Erwin JO Kompanje

eerden de uitkomst van 114 patiënten die op een intensive care-afdeling cardiopulmonaal
geresusciteerd moesten worden. Slechts 5% van deze patiënten overleefden
tot ontslag van de intensive care-afdeling. Verder concludeerden zij dat
wanneer de resllscitatiepoging langer dan 15 minuten onsuccesvol was, het zeer
onwaarschijnlijk was dat zij de circulatiestilstand zouden overleven. Van 114
andere patiënten die op een intensive care-afdeling werden geresusciteerd overleefden
er slechts 13 (11 %) tot ontslag uit het ziekenhuis (Peterson et al., 1991). In
een recente serie overleefden van 153 patiënten slechts 22 een circulatiestilstand
(Denton & Thomas, 1997). In oudere literatuur zijn gevallen genoemd waarbij na
niet minder dan 100-150 minuten resuscitatie de patiënt goed herstelde (Stephenson,
1964: 236). Aleman (1967: 82, 86, 93) noemt een gemiddelde resuscitatieduUf
bij een circulatiestilstand op basis van cardiaal lijden van 12,3 minuten voor een
geslaagde resuscitatie, 18,9 minuten voor een tijdelijk geslaagde resuscitatie en
41,4 minuten voor een mislukte resuscitatie. Ardagh (1996: 154) geeft aan dat een
buiten het ziekenhuis plaatsvindende resuscitatiepoging welke binnen 15 minuten
succesvol is een goede neurologische prognose heeft en dat een resuscitatiepoging
die pas na 30 minuten succesvol is een slechte neurologische uitkomst heeft. Hij
geeft concluderend aan: 'i\( 30 milllltes ij 110 sllccess hns reslllted, then nll remscitntioll
efforts s"o/lld discomill/le". Gray et al. (1991:1395) geven een gemiddelde
resuscitatietijd van 18,7 minuten bij een succesvolle uitkomst en 22,6 minuten bij
een onsuccesvolle uitkomst. Winnen & Delooz (1995: 579-580) geven criteria voor
het staken van CPR. In de eerste plaats kan zekerheid over het onderliggende lijden
van de patiënt reden zijn de resuscitatiepoging te staken. Is de prognose van het
onderliggende lijden infaust dan kan men af zien van verdere poging tot resuscitatie.
In een acute, buiten het ziekenhuis ontstane circulatiestilstand, zal dit echter
zelden bekend zijn. Ten hveede zal de patiënt eerst normotherm moeten zijn voordat
men tot het staken van de resuscitatiepoging kan overgaan. Tenslotte geven zij
de vereiste dat alle middelen die tegenwoordig onder Advanced Life Support
verstaan worden vruchteloos toegepast zijn. "Vanneer asystolie of ventrikelfibrillatie
ondanks deze maatregelen blijft voortbestaan of geen mechanische activiteit
opwekbaar is, kan de resllscitatiepoging als vruchteloos worden gezien. Zij geven
geen tijdspanne voor de resuscitatiepoging. Ook MuIlie (1991: 150) geeft aan dat
het verkrijgen van informatie over de gezondheidstoestand van belang is bij de beslissing
tot het staken van de resuscitatiepoging (van meer belang dan de leeftijd
van de patiënt). Ook geeft Mullie aan dat de kundigheid van het ALS-team van
belang is. Evenals Winnen & Delooz geeft Mullie aan dat er zorg voor een, zover
mogelijk, nonnofysiologisch intern milieu zal moeten zijn, nonnathermie,
normovalemie, correctie van hypoxie en acidose. Als tijdspanne voor de resllscitatiepoging
geeft Mullie minstens 30 minuten aan bij een asystolie of elektromechanische
dissociatie waarbij de pupillen niet op licht reageren en minstens 45
minuten als de pupillen wel reageren en bij ventrikelfibrillatie. Verder is de minimale
duur van een resuscitatiepoging afhankelijk van de wijdte en het al dan niet
211