Geven en nemen - dr Erwin JO Kompanje

Dankwoord
Allereerst wil ik prof.dr. Inez D. de Beatlfort bedanken dat zij mijn promotor heeft
willen zijn. Zij heeft steeds benadrukt dat mijn praktische ervaring met de praktijk
van postmortale orgaandonatie zeer waardevol was, hetgeen dan ook de basis
vormt voor dit proefschrift.
Ddr. Medard T. Hilhorst is mijn leermeester in de medische ethiek en 'ghostwriter'
van dit proefschrift. Zijn kritische kanttekeningen bij mijn teksten hebben
zonder enige twijfel bijgedragen aan de kwaliteit hiervan. Ik kijk met veel tevredenheid
terug naar de uren van discussie in Medard's kamer, per post en door de
telefoon. Ik ben trots dat hij, als kundig ethicus, één van mijn twee co-proIllotores
is.
Met dr. Andrew I.R. Maas heb ik negentien jaar in de vaak dramatische praktijk
van de neurochirurgische intensive care samengewerkt. Ik zie hem als goede
arts en scherpzinnige wetenschapper en ben dan ook blij dat hij mijn tweede
co-promotor heeft willen zijn. Het moet voor hem een beproeving zijn geweest
om zich door mijn wijdlopige teksten heen te worstelen. Zijn kritische kanttekeningen
bij het manuscript zijn voor mij zeer waardevol geweest.
Met mr. Ernst J.C. de Jong heb ik de ontwikkelingen van de geneeskunde in
praktijk en theorie steeds kritisch gevolgd. Zijn strakke en vaak cynische juridische
oordeel over mijn teksten heb ik door de jaren heen altijd als prikkelend
en stimulerend ervaren, ook al waren wij het niet altijd eens. Samen hebben wij
veel gesproken en geschreven over de praktijk van postmortale orgaandonatie.
Het was voor mij dan ook vanzelfsprekend dat hij een van mijn twee paranimfen
zou worden.
A. Frans de Jong is als goede vriend en buitenstaander in de gezondheidszorg
tijdens het schrijven van dit proefschrift een willig en leergierig gehoor gebleken.
Zijn scherpe visie op leven en dood en onze discussies daarover de laatste veertien
jaar hebben mijn geest gescherpt. Dat hij mijn tweede paranimf zou worden stond
voor mij al bij voorbaat vast.
Uiteraard bedank ik mijn maatje Dittyvan Duijn voor haar betrokkenheid en
steun.
Ik betreur het oprecht dat mijn lieve ouders mijn promotie niet hebben kunnen
meemaken. In nagedachtenis draag ik dit proefschrift aan hen op.
Dit proefschrift zou niet zijn geschreven zonder mijn praktische ervaring met
de klinische hersendood en met postmortale orgaandonatie. Ik wil daarom hierbij
ane artsen, intensive care verpleegkundigen en stagiaires die de laatste 19 jaar
betrokken zijn geweest bij de voormalige intensive care neurochirurgie 7 zuid en
47 1