boblebadet

meningsbrytninger», da sluttar kommunestyret å vere det øvste,
styrande organet i kommunen.
Delegasjon betyr vanlegvis at eit organ overfører litt av si
eiga myndighet til eit anna organ. Men dette betyr ikkje at det
overordna organet blir kvitt ansvaret for det aktuelle saksområdet:
«Organet har rett og plikt til å føre kontroll med hvordan
den delegerte myndighet blir utøvet i henhold til retningslinjer
som måtte være gitt for myndighetsutøvelsen... Delegert myndighet
kan dessuten når som helst innskrenkes, eventuelt helt
tilbakekalles. Ansvaret for delegert myndighet ligger således
helt klart hos det delegerende organ» 29.
Ein ordførar tar altså feil viss han seier: «Den saka har eg
delegert til sjefen for teknisk etat, så det er ikkje mitt ansvar
lenger.»
Viss kommunen ikkje følgjer dei reglane som finst for delegering,
kan ei sak først bli delegert frå kommunestyret til formannskapet,
så derifrå til rådmannen, og så vidare frå han til
ein etatsjef som kan overlate avgjerda i saka til ein av sine
underordna. Skjer dette med mange slags saker, er det snart
ingen som veit kven som eigenleg har avgjerdsmyndighet og
kven som har ansvar.
I arbeidet med utforminga av kommunelovas § 31 a slo
departementet fast at det ikkje skal gjerast på den måten:
«Departementet mener det vil tilligge det delegerende organ
- kommunestyre og fylkesting - i forbindelse med det enkelte
delegasjonsvedtak å ta standpunkt til om det skal være
adgang til videre delegasjon (subdelegasjon)» 3°.
Dei som styrer Oslo kommune har her - som så ofte elles - ei
anna oppfatning og ein annan praksis enn det som er gjeldande
rett i resten av kongeriket. I den store delegasjonssaka som vart
laga da bystyret i februar 1986 vedtok å innføre byrådsordninga,
slo finansrådmannen fast at for Oslos del skulle regelen
vere det stikk motsette av det som departementet meiner:
144
«Dersom delegasjonsvedtaket ikke inneholder noe forbud
mot videre delegasjon, er det det organ som har fått myndig-
www.pdf-arkivet.no/folkvord/ 2014