PDFa jaitsi - Euskaltzaindia

Uztapideko familia
A MONA zarra ezagutu genduan asko.
Gu sasoirik onenera etorrita ere, bizi
zan ura artean.
Gure etxean argi-indarra, nik ogei ta
lau urte nituanean sartu zan, da ura etzan
piatzen sorginkeri oiekin. Kuartoko argia
ere beste batek pixtu bear: gure arrebak
edo amak edo batedobatek beintzat.
Arditan izan da bustita etortzen bagiñan-edo,
ark edukiko zuan gure kontua:
oñetakoak eta erropak pronto eukiko zituan
gaixoak. Kantu bat bazuan beti guri
kantatu oi ziguna, arditatik etortzen giñanean:
Gure lendabiziko
artzaitxo pobriak,
eguzki aldetikan
berriz erregiak,
aiek ziran lenengo
bisi tza tzalliak.
Gabon-kantak izango ziran oiek noizbaiten,
eta ark pixkaren bat gogoan eukiko
zituan artean, da uraxen kantatu oi zigun
guri.
Maite giñuzen amonak! Gu bereak izan
bagiñuzen ere, ez giñuzen maiteago izangol
Bereak ere bazituan mordoska bat, maitatu
nai izan ezkero. Amabi bazituan, bein-
35
tzat, bereak ere: sei seme ta sei alaba. Guk
ere ezagutu giñuzen. Baña maitetasunik
etzitzaion palta ala ere ario
Gure amona ori larogei ta zazpi urterekin
il zan, mundu onetan bere gora-berak
ikusita.
Emeretzi urterekin ezkondu zan, berak
esan izan zigunez. Beliosoro-goikoa baserrikoa
zan berez, eta ezkontzaz etorri zan
Uztapidera.
Andik urte gutxira zorioneko gerra zibil
atera omen zan, eta gizona gerrara joan
da bi alaba ta semearekin gelditu omen
zan. Zarren biak alabak zituan, eta irugarrena,
semea, gure aita izango zana.
Gure aita besoetan da bi alaba zarragoak
bere ondoren zituala, etxetik atera
omen zuten gudariak edo soldaduak, eta
bide-puska batean eraman omen zuten: gizona
nun zuan esateko, bes tela etziotela
etxera joaten utziko!
Gizona etxean gordeta zegoala uste zuten
soldaduak; eta ordurako, gudariak edo
soldaduak atariko atea jo zutenean, etxearen
azpiko aldeko leiotik salto egin da joana
zan gure aitona.
An dago orain ere arek salto egin zuan
leioa. Bost bat metro altura idukiko ditu,
eta andik salto egin da joan zan gure aitona.