PDFa jaitsi - Euskaltzaindia

Aspalditxoan ixilik negon
penak ezin agertuan,
ainbat zergatik sufritzen degun
iñola ezin ulertuan;
Manuel, bertsoz zuregan nua
biotza ia lertuan,
soñez urruti banago ere
gogoz or nazu gertuan.
Ixilik zaude egun batean
gaixo bat sortu zalako,
animatikan sentitutzen det
lagun izan geralako;
ni ere triste naiz osasunak
laguntzen ez didalako,
mundu onetan gusto guziak
komeni ez diralako.
Beti bezela sendo joan arren
zere lan-aldietara,
bein Anoetan iritxi ziñan
une mingarrietara;
notizi ura eldu zanian
nere belarrietara,
berialaxe lertu zitzaidan
negarra begietara.
Uztapideren gaitza balitza
guk sendatu gentzakena,
seguru nago bertso kantari
berriz laister litzakena;
itz batzuetan zail da esaten
zer dan eman d uen pena,
Euskalerriak urte batzutan
aztu ezin lezakena.
Berriz plazara
374
Arbol zarrari bein gaitza sartzen
bazaio bere zañera,
ostro berriak nekez etorri
oi dira aren soñera;
Manuel, ni're iritxia naiz
arbol orren tamañera.
zu ixiltzeak asko tristetu
ninduen lenaz gañera.
(l
Kantari ziñan urretxindorra
bera dan bezin gozo a,
iturri bati ura bezela
sortzen zitzaizun bertsoa;
biotz ona ta zentzun aundia,
dan era gizon osoa,
zure langintza geldituko da
artxibuetan jasoa.
Ain osatua nola baitziñan
eztarriz eta zentzunez,
zu ixiltzea pena izan zun
erriak, esaten zunez;
amaik' euskaldun goxo egon da
zure bertsoak entzunez,
nola kantatzen zenduen beti
apal da gizatasunez.
Omenaldiak egin dizkizu
erriak bere ongi-naiz,
zeu ere pozik egongo zera
olako arreba ta anaiz;
zu ilda ere zure izena
paraje askotan da maiz
gizaldietan aitatuko da,
ni deskuidatzen ez banaiz.