PDFa jaitsi - Euskaltzaindia

Zorion eta berri on zuri,
Uztapide, bihotzetik,
nere agurrik beroena gaur
lehendabiziko hitzetik.
Jendea ez da aspertzen inoiz
zure izena aitzetik,
Jainkoak gorde zaituelako
gizon harroen gaitzetik.
Umil-umila agertzen zera,
ez zaizu gailentzen ezer,
horregatikan hartzen dituzu
hainbeste txalo ta eskero
Begiratuta galde daiteke:
"Gizon horrek zer du, ba, zer?" o
Jendea hola txoratutzeko
nonbait badezu zedozero
Amets bat egin zuen Jainkoak
zu sortu zinen orduan,
dohai ederrez osatutzeko
berak nahi zuen moduano
Hortik pentsatu zer maitasuna
zuregan ixuri duan,
zu bezelako bertsolaririk
ez digu sortu munduano
Beti holaxe jarraitutzeko
egiten dizut erregu,
gizon apala eta jatorra
azkar ezagutzen deguo
Bertsolaria harroa bada
beretzat nahiko kalte du,
apika gaurko mundu harroak
apaltasuna maite duo
Berriz plazara
Uztapideri
362
Txapela zuri jartzearekin
a zer arrazoia zuten!
Ai, onenaren alde gaudenoi
zer poza eman ziguten!
Ondo merezi zenuen eta
ederki jarri zizuten,
zorionean eraman zazu
beste berrogei bat urteno
Bertsolaritzan txapela inoiz
kentzen badizute behintzat,
zu ez zerala haserretuko
neri iruditutzen zat.
Hori sarritan arrixkoan da,
guk ez dakigu zeinentzat;
gizatasunez baldin balego,
txapela beti zuretzat.
Bertsotarako zuk baidaukazu
aparteko etorria,
edozein gai da zuretzat berdin
nahiz ona nahiz bihurriao
Halajainetan Jaunak ez zizun
eman talentu urria,
ta ez dedila inoiz agortu
zuk daukazun iturriao
Plazarik plaza entzule asko
beren begiak josirik,
zenbait algara eginaz sarri
zu bertsotan ikusirik,
gogor txalotuz zuk lagunari
sartzen dizkiozun zirik. o
Umore hortan Jaunak luzaro
gorde zaitzala bizirik!