PDFa jaitsi - Euskaltzaindia

Mila bederatzireun laurogeita hiru,
Ekainak zortzian gogor jo digu.
Uztapide hil dela albistetu zaigu,
bihotzaren dardarak arima du bildu.
Txoriak ixildu,
gogoak amildu,
txisteziak bild u,
aberriak mindu;
heriotzaz guk, berriz, ezin agindu.
o heriotz zitala, lapur pare gabe!
Itxaso zakartua, etzaude bare.
Cizonen bila zabiltz, zara bere jabe,
nahi duzun dena ezin lortu zuk halare.
Corputzak mirabe,
zure mende daude;
baina, adiskide,
non da aginpide?
Manuel duzu hila, ez Uztapide.
3
Etxaun, Urretxindorra, Xenpelar azkarra,
edo-eta Fernando Amezketarra,
ez da inoiz itzali piztu zuten garra,
antzinatikan dator zugana indarra.
Zeruko izarra,
lurreko lizarra,
poeten gitarra,
bertsoen pitxarra,
su gai berri zara, Uztapide zaharra.
Manuel Olaizola "Uztapide"
Uztapide
(Doinua: Amurizak azken txapelketan
txantxangorriari kantatutakoa).
383
Ibili zen tokitan ibili zen trinko,
herriak maitasuna bazion nahiko.
Bestela hiletara ez zen etorriko,
etorri zen jendetza behe eta goiko.
A pez eta laiko,
pare bat hogeiko,
bertsolari fijo,
zenbat ote piko?
Agertuz Uztapide ez dela hilko.
Baratzean dagoen pikuzko arbola,
emaitza ugaria hor dariola.
Uztapide honela uste dut dagola,
ez bai dut ikusitzen bestela inola.
Amaren odola,
sabelean nola
maitasun diola,
haurraz da axola.
Berdin elikatuz hitzaren kirola.
6
Zakoa bete asmo harturik kolkoan,
luma bat jarri zuen makil kakoan.
Idazten hasi behar mutututakoan,
oroipen aberatsez zankotik zankoan.
Etorri ta joan,
jo hemen ta jo han,
ernai eta loan,
ametsen zorroan,
loratu zen Lengo egunak gogoan.