PDFa jaitsi - Euskaltzaindia

Guk alkarrekin pasa ditugu
bertsotan zenbaitxo urte,
bein ezagutu giñanetikan
gaixotu nintzan bitarte;
Euskalerriko zenbat pestetan
artu ote gendun parte?
Aspaldi ontan nola zeraden
berririk ez det, Lasarte.
Ez dira ola aztutzekuak
guk pasa giñun egunak,
noizian beinka gogoratutzen
dira lengo ezagunak,
dudik ez dago berriz guk biok
egin izan ditugunak;
zutaz oroitzen gerade beti
ezagutzen zaitugunak.
:1 Zenbat euskaldun guk errietan
pozik utzitzen genduan!
Lengo egun baten neure artian
ori pentsatzen nenguan;
amaika aldiz gogoz bertsotan
jardun det zure onduan,
ni kaxkal samar banintzan ere
zuk lagundutzen zenduan.
Gelditu gabe erririk erri
berdin zortzi egunian,
ez giñaden gu nekatzen ere
osasuna gendunian;
ezertarako ez gera berriz
ura galdu zaigunian,
burua eta ankak ziaro
makaldu zaizkigunian.
Zurekin ezin azturik nabil,
gure Lasarte prestua,
amaika aldiz lasaitu nazu
ni izan arren estua;
aspalditxoan ikusi ez da
auxen da ezin aztua!
Zure laguna izan danentzat
ori da lan bat gaiztua.
Berriz plazara
92
Zu ere baju ibiltzen ziñan
geienean osasunez,
ebakuntza bat egin zizuten
zeuk esan izan dezunez;
urtietako suprimentua
nik zuri entzun nizunez,
alare beti ibilli izan
ziñaden gizatasunez.
Ongi ezian daguen batek
beti motel du gorputza,
osasunakin gerala zerbait,
gaixotutakuan utsa;
urdailletíkan egin zizuten
sekulako ebakuntza,
eskerrak eman izan zendula
Jaungoikuaren laguntza.
Zure urtiak izan dirade
mikatzak edo gaziak,
istori pranko badituzu zuk
mundu ontan ikusiak;
seme-alabak ere iñoren
laguntzik gabe aziak;
orain txarrenak egin dituzu,
aztuko ziran guziak.
Juan ziran gure bertso-denborak,
geiago ez det abestuko;
len egin izan nazun bezela
ni ez nazu babestuko;
orain mututu naizela eta
ez al zera zapuztuko?
Nik, Lasarte, zu bizi naizela
sekula etzaitut aztuko.
Zorionean egun batían
gu biok giñan alkartu,
bein ezagutu giñaden eta
geiago ezin bakartu;
landaretxo bat txertatutzian
bezela biok bat artu,
oraindik gure naitasunikan
ez da ziaro igartu.