CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Senden gelen herşey o: her sabah doğan güneş,
Her yıl dönen bahar, kuru toprağa yağış.
Senden,
Bu eve bu bağış.
Baba, karşısında düşünür:
“Ana hasreti değil, aşka benzemiyor bu;
O kadar taze, o kadar başka!
Meğer sevecekmişim oğlumu...”
Basıp bağrına annesi, der:
“Onu ben doğurdum, ninnisini söylüyorum.
Allahın bile değil!
O, yalnız benim yavrum...”
(Ana, Baba, Evlat, Bıraktığım İstanbul, Bütün Şiirleri, s.103)
En yakın dostu Cahit Sıtkı’nın “…senin ne temiz bir çocuk olduğunu ben
herkesten iyi bilirim.” 48 sözlerinde olduğu gibi küçük mutluluklardan başka bir şey
arzulamayan, ihtirassız, kinsiz, yalansız, temiz, düzgün bir hayat düşleyen Saba, tüm
şiirlerinde kişilik özelliklerini de anlatmıştır. Bu şiirlerde annesinin yeri büyük
olmuştur. Şiirlerinde anne, kısaca düşlediği bu temiz hayatın sembolü olmuştur:
48- Cahit Sıtkı Tarancı, Ziya’ya Mektuplar, 2. Basım, Varlık Yay., İstanbul 2001,s.49.
95