CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Durduk mezarı önünde annemin
Annem oradaymışçasına, babam, ben, Namık, Nihat, Defne
Dönerken sessiz bir anlaşma vardı aramızda hepimizin
Saçma da olsa gelişimiz, bir başka dünyaya inanmasak da
Birlikte ya da yalnız, gelip duracağız önünde bu mezarın
Bir daha dönülmez şeyleri düşünüp ağlamaya
1976
261
(Annemin Mezarına Gittik Bugün, Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Bir Şey
Var, s.34)
Annesinin ölümünden duyduğu acıyı şiirlerinde sıkça dile getiren şair,
“Unuttum, Nasıldı Annemin Yüzü” adlı şiirde sevginin en yoğun halini, anne
tarafından korunma ve sahiplenilme özlemini, çocukluk dönemini hatırlamayı bir
arada işler. Şair, bu şiirinde bu hatırlama sayesinde asla yok olmayacağını anlatır.
“Unuttum, Nasıldı Annemin Yüzü” adlı şiir, unuttuğunu söylediği annesini
aslında unutmadığını onu derin bir bağlılıkla özlediğini, daha çok annesinin sesinde
ve varlığında kimliğini bulduğunu aktarır. Behramoğlu annesi ile yaşadığı anılarına
sığınır. Artık çocuk olmadığını, annesi gibi sığınacak kimse bulunmadığını belirttiği
“Yaşam sallasın kollarında beni/ Küçücük oğluyum onun ben.” dizeleri şairin
annesinin hayalindeki yüzüne, sesine, gözlerine sığınışı ile lirik bir atmosferde
tamamlanır:
Unuttum, nasıldı annemin yüzü
Unuttum, sesi nasıldı annemin.