CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

“Yatsın, diyerek, bâri, bu akşam erken!”
Annem, bana kumsalda masal söylerken
Bir tatlı hafiflikle açıldım kıyıdan
Enginlere …gövdem gemi, rûhum yelken.
(Yelken, Arif Nihat Asya, Şiirler, s.90)
Masallarla adlı şiirde şairin “Demir çarık, demir asâ, demir kol?” diyerek
belirttiği hayatın zorlukları karşısında anne yine sığınak noktası olarak belirtilir.
Hayattaki tüm bilinmezler yine anneye sorulur.
Şiirdeki bu masalsı hava içindeki benzetmeler yine şairin yaşadığı anne
özleminin göstergesidir. Anne balkondan saçlarını sarkıtsa oğul ana gidecek, anneye
kavuşacaktır. Şiirde anneden uzak kalışın acısını veren “ Bir yakılmış, bir yıkılmış
yerdeyiz” dizesi de şiirin omurgasını oluşturur.
Bu masalsı hava içinde anneye, çocukluğa dönüş arzusu verilirken sezilen
şairin annesinden ayrı kalması dolayısıyla yaşadıkları, sitemli ifadelerle somutlanır.
“Şahnişinden sarkıtırsan saçını / Saçlarına tırmanarak gelirim.” derken şairin büyük
özlemi de dile gelir. Bu dizelerde gördüğümüz sitemli ifade “ Doğum” adlı şiirde
yine dile getirilir. Doğumun da bir çeşit ayrılık olduğu gerçeği alt anlamda
vurgulanmıştır. Şair, doğumun acı verdiğini, çetin ve zor bir iş olduğu belirtilirken
çekilen acının tek taraflı olmadığı aktarılır. Bu şiirde şair doğmanın bebek için de zor
olduğunu belirtirken bu zorluğun güvenli, sıcak anne karnından, anne korumasından
ayrılıştan ileri geldiği düşünülebilir:
Ben, “artık, uyan!” dedim..uyandın, anne?
Yandıkça canın, nasıl dayandın, anne?
Zor şeydi, çetin işti doğurmak..lâkin,
176