CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Beyatlı’nın şiirlerinde “ölüm” temini sıkça kullandığını görürüz. Ölüm
temalı şiirlerin birçoğu şairin annesinin dolaylı yoldan etkilerini taşır. Yahya Kemal,
çocukken annesini kaybetmiş ve bu ölüm şairi derinden etkilemiştir:
Ben girmeden hayâtı şafaklandıran çağa
Bir sonbaharda annemi gömdük o toprağa
( Kaybolan Şehir, Kendi Gök Kubbemiz, s. 71.)
Annemin na’şını gördümdü;
Bakıyorken bana sâbit ve donuk gözlerle
Acıdan çıldıracaktım.
(Ufuklar, Kendi Gök Kubbemiz, s.89)
Yahya Kemal annesini çok sever. Onun ölümü Yahya Kemal'i hem büyük ve
derin acılara sürükler, hem de çocukluğun tesiriyle o esnada göremediği bazı
gerçekleri görmesine yardım eder. Yahya Kemal “Çocukluğum, Gençliğim, Siyasî ve
Edebî Hatıralarım” adlı eserinde annesini anlatırken konu ile ilgili şunları söyler:
207
"Ben azamî derecede haşarı ve uçan bir çocuktum. Üsküp'e gelir
gelmez eski arkadaşlarımı bulmuştum. Onlarla oynayıp, koşup
duruyordum. Kendi annesinden rencide, hemşerilerimden müteneffır,
kocasından me'yüs olan zavallı annem dünyada yegâne tesellisi olarak
beni görmek istiyordu. Hâlbuki ben sürekli bir afacanlıkla ve
çığırtkanlıkla koşuşup duruyordum. Yalnız arada sırada anneme dair
endişeleri hissediyordum. O zaman gidip bir köşede ağlıyor ve annemin
ölümünden korktuğumu söylüyordum. " 89
89-Yahya Kemal, Çocukluğum, Gençliğim, Siyasî ve Edebî Hatıralarım, Baha Matbaası,
İstanbul, 1976, s:33-34.