CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Zulmette neler hissederek korku duyardı:
Gûyâ ki, hafî bir nefesin nefha-i serdi
Rûhunda bu ferdâ-yı siyeh-rengi fısıldar.
Sâkin geceler şefkat olan encüm-i bîdâr
Titrer o karanlıkların evc-i kederinde.
Husrân ü tahassür gibi mâtem nazarında;
Gûyâ ki o dargın geceler rûhu boğardı,
Her şey bizi bir korkulu rü’yâyla sarardı
Haşim bu eserinde de annesinin öleceğinden korktuğu duyguyu dile
getirmiştir. Sanki gizli bir soluğun soğuk esintisi Haşim'in ruhunda kara renkli bir
yarını fısıldar. Ölüm yaklaşmıştır ve Haşim, annesinin gözlerindeki acıyı
hissetmektedir.
Rûhumda benim korku, ölüm, leyle-i tarîk
Çeşminde onun aks-i kevâkible dönerdik... (Sensiz)
Bu korkulu rüyada ay “en uçta sonsuzluğun bakışı gibi titrer, tâ ufka asılmış
sarı, küskün bir parıltı” halinde durur, ağaçlar da diz çökmüş dullara benzer bir
biçimde manzarayı tamamlar. Böyle bir manzarada Haşim’in gerçek hayatta da
annesiyle birlikte kıyısında gezdikleri Dicle nehri “karanlıkta uzun aydınlık bir yol
çizer. Ancak Dicle’nin aydınlık yolunun söylediği şiiri şair susmuş, annesi ise hayale
dalmış olarak dinlerler. Annesinin hastalığı ile ay da üzgün halde görünür Haşim’e.
Ruh hali ile doğa arasında özdeşim kuran şair, ruhundaki korku, ölüm, karanlık gece
düşünceleriyle gezintiyi bitirdiklerini betimleyerek sonlandırır şiiri.
196