CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Hilmi Yavuz’un şiirlerinde de anne ile çocukluk günlerinin yan yana
geldiğini görürüz. Hilmi Yavuz’da hüznün köprü olduğu bu birliktelik, çocukluğa
özlem duygusunda belirir.
Hilmi Yavuz’un şiirlerinde hüznün hâkim olduğunu açıkça görürüz. Şair,
hüznünün temelinde çocukluğunun olduğunu da açıkça belirtir. Yavuz, çocukken
hüzünle tanışmış bir şairdir. Hüzün onun baştan beri şiir yolculuğunda yürüdüğü
kadim dostudur. Belki de bu nedenle “Hüzün ki en çok yakışandır bize/ Belki de en
çok anladığımız “der. Şair için kabullenilmiş, sevilen, yakıştırılan bir duygudur
hüzün. “Yüzüme bak, hüzüne bakmış olursun” 67
“Hilmi’nin Çocukluğu” 68 adlı şiirde aynı hüzün birçok tema ile temellenir.
Çocukluğa özlem, anneyi hatırlayış, masum hayallere dönme arzusu “yoğun
imgelerle” yüklü bu şiirde şair adını kullanırken kendini anlattığını açıklar.
Şairin çocukluğu geride kalmıştır. Bir hatırlayışla başlayan şiir, okuyucunun
hayalinde yoğun imgelerle bir resme dönüşür. Çocuklukta edilen sayısız yeminler
çeşmeler gibidir; akar akar. Ve bir gün insan büyüdüğünde belki de kesilir çeşmeler
akmaz.
Şair daha bu ilk bölümde verdiği yoğun imgelerle şiirinin poetikasını yazar.
Yavuz’a göre şiirin gösterileni kavram değil, imgedir. Şiir imgelere dayalı kurulur.
İmge her zihinde farklı bir çağrışım dünyası kurar. Böylece her okur şiirin dünyasını
kendi penceresinden görür.
İşte şairin yarattığı imgelerle görmeye çalıştığımız: kalın ciltli bir kitap olan
tabut, çocukluğun nereye gideceği bilinmeyen denize usulca kimsenin fark etmeden
bırakıldığı ceviz bir tabuttur. Tabutun ceviz yani halk arasında değerli olan bir
ağaçtan yapılması bile tabutu sıcak bir hale getiremez.
67-Akşam ve Lavinia, Hilmi Yavuz Akşam Şiirleri, Varlık Yay., İstanbul, 1999.
68-Mahzun Doğan, Annelerin Sesi Mavi, 1. Basım, Altın Portakal Kültür ve Sanat Yay.,
Antalya, 2002, s.100.
141