CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

daha sonra göreceğimiz biçimde ölümü algılayış görülmez. Şairin genel anlamda
ölümü anlama çabası ile kendi ölümünü dramatize etme çabası bir aradadır. Bu
bağlamda anne ölüm konusunda sığınak olarak imlenir.
Gözlerinde aksi bir derin hiçin,
Kanadın yayılmış, çırpınmak için;
Bu kış yolculuk var, diyorsa için,
Beni de beraber al anneciğim!..
Şairin “Anneme Mektup” adlı şiirinde ölüm korkusu ile gurbet temalarını
birleştirdiğini görürüz. 1030’dan önce yazdığı şiirlerde ölüm dinî boyutta değildir.
“Yüzünü görmeden ölürsem diye/ Üzülmekteyim ben, üzülmekteyim” derken şair,
gurbette öleceği endişesini taşır. Annesini görmeden ölürse diye korkmakta ve
üzülmektedir.
Ben bu gurbet ile düştüm düşeli,
Her gün biraz daha süzülmekteyim.
Her gece, içine mermer döşeli,
Bir soğuk yatakta büzülmekteyim.
( Anneme Mektup, Çile, s.224)
Necip Fazıl’ın öğrenimi için gittiği Paris’teki yalnızlığını dile getirdiği bu
şiirler, bireysel sıkıntılarını da anlatır. “Bireysel ruh hallerinin, kendine karşın, dışa
açılmaları olarak niteleyebileceğimiz bu şiirlerde en belirgin tema ölüm
düşüncesidir.” 91
216