CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

119
“Çocukluğumda kışları mangal başı gecelerini derinden
sevmişimdir. Yaşamımda kimi resimler dondurulmuş kalmıştır belleğimde.
Kış geceleri kadar yaz odasının resmi de yazılmayı bekleyen sevgili bir
resimdir. Okumaya düşkün bir annenin dizi dibinde, okumayı yeni
öğrenmiş, okula henüz başlamış bir kız.
Okumayı, okula gitmeden önce öğrenmiştim. Çevremde okuma
bilen herkesi kimi kez sevgisinden tutarak, kimi kez zorlayarak. Şöyle böyle
bir kırk beş yıldır okuyorum, demek. İlk okuduğum kitap neydi?
Ansımıyorum. Ama kahverengi ciltli ve büyük boyutlu harfleri kocaman
Kerem ile Aslı'yı, Monte Kristo'yu sessiz yaz günlerinde anneme okuduğum
oda gözümün önünde.
Halı örtülü bir sedir. Bahçeye bakan pencereler. El örgüsü
beyaz perdeler. Aynalı konsol, mor karpuzlu lambalar. Cam dolaplar. Çok
sevdiğim yaz odamız. Annem sedirde, elinde işiyle. Ben, yumuşak yer
minderindeyim. Okuma bilirdi. Bana okutuyor, neden? Okuma sevgisinde
ortak olmamızı mı istiyor? Elişini bırakmadan öykü, roman dinlemek
hoşuna mı gidiyor?.. Belki. 57
Akın’ı tüm bu özellikler ile etkileyen annesi, sevgili, şefkatli ve güzel
duygular içinde, “Eksik Şiir” başlığı altında da verilir. Şiirin başlığı anne konusunda
ne kadar çok şey anlatılsa da anlatılmayan bir şeylerin kalacağı ana düşüncesini taşır.
Çorbasını büyüleyen biridir anneler
Hasta yatağımızda
Elleri yüzleri hoş kokar (Eksik Şiir, Uzak Bir Kıyıda, s.106)
57- Gülten Akın, Şiiri Düzde Kuşatmak, 2. Baskı, YKY, İstanbul 2001, s. 92- 94.