CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Arif Nihat Asya’nın daha önce de belirttiğimiz “Anne I” adlı şiirinde
“Kıydın bana sen, gönülcüğün istemeden; “Öksüz kuzular anneye doysun…”
demeden. / Ey dopdolu sîne, en susuz ânımda / Kestin beni, kestin beni, kestin
memeden!” gibi sitemli sözleri “Ağıt” adlı şiirinde de devam eder. Şairin
unutamadığı annesiz günleri birçok şiirinde olduğu gibi bu şiirinde de dokunaklı bir
üslupla karşımıza çıkar.
“Ağıt” adlı bu şiiri Asya’nın “annesizliğe” ağıdı gibidir. Şiirde annesiz
büyüyen çocuğun yalnızlığı “avucunu göklere açıp yıldızlardan ışık dileyen”
görüntüsü ile betimlenir. Şiirde, anneden uzak bir başlangıcın devamında “dilinden
anlayanın olmaması” nedeniyle düşünerek, içlenerek geçirilen günler sonunda
hayatın bitişi anlatılır. Şiirin bütününe annesizliğin yarattığı yalnızlık ve kırgınlık
hâkimdir:
Acıklı şeyler söylemek için
Büyüdü çocuk, dillendi;
Açtı göklere avucunu:
Yıldızlardan ışık diledi,
Ne anne memesi, ne kucak;
Ne oyun, ne oyuncak..
Elleri oğuncağiyle oynıyarak
Hayatında bir gün eğlendi.
Sonu belliydi hâlinden …
Anlıyan olmadı dilinden…
Aldılar gönlünü elinden…
Oturdu, düşündü, içlendi!
179