CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Bir hüzün şarkısı tutturur gider
Anneler, babalar, erkek kardeşler.
( II- Ölüm Ve Çerçeveler, Gün Doğmadan, s.20)
Cumhuriyet Dönemi Türk şiirinde “anne” temasını ölüm ile bütünleştiren bir
başka şair de Hilmi Yavuz’dur. Yavuz’un “Annem ve Akşam” adlı şiiri ölüm teması
ile çocukluk yıllarına duyulan özlem ve anneye duyulan özlem bağlamında dile
getirilmiştir.
Hilmi Yavuz’un “Annem ve Akşam” adlı şiirinde yalnızlığın ve geçen
zamanın etkisiyle hissedilen hüzne şahit oluruz. Şiirde akşam, Ahmet Haşim’de de
görüldüğü gibi ömrün son zamanlarının simgesidir.
Şiirde annenin ve yakınlarının kaybedilmesinden sonra hissedilen duygular
yoğun biçimde verilmiştir.
Eserin en başında “akşam” ansızın içeri giren, beklenmeyen birine
benzetilmiştir.
Bir kapı açıldı, ansızın, baktık:
akşam!.. kimse benzemez oldu kendine;
‘kimbilir ne kadar hüzünlü artık,
bir odadan ötekine geçmek bile...
( Annem ve Akşam, Akşam Şiirleri, s.10)
İstenmeyen biridir bu gelen ve çünkü bu gelenle beraber artık kimse kendine
benzemez hale gelir. Şiirdeki ansızın kapının açılmasıyla gelen akşam, Akşam ve
Hançer adlı şiirde de hüzünle birleşen insanın üstüne çöken kaçınılmaz bir son olarak
242