CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

ifade edilmiştir. Akşam ve Hançer adlı şiirde hüzne ve yalnızlığa sebep olan akşam ,
“Annem ve Akşam”şiirinde şairin annesini alacak ve yalnızlığın bir başka yönünü
gösterecektir.
çöktü akşam, üstümüze yıkıldı
vakittir, artık perdeyi indir!
Atılacak eşyayım, öyle yığıldım
Ve bildim ki insan hüzün içindir
(Akşam ve Hançer, Akşam Şiirleri, s.32)
Kapının ansızın açılması, bu beklenmeyen durum, bu yabancılaşma
yalnızlığa, yalnızlık da iç acıtan bir hüzne sebep olacaktır. Bir odadan bir başka
odaya geçmek bile hüzün vericidir. Çünkü odalarda artık kimse yoktur.
Bir kapı açıldı, ansızın, baktık:
akşam!.. kimse benzemez oldu kendine;
‘kimbilir ne kadar hüzünlü artık,
bir odadan ötekine geçmek bile...
( Annem ve Akşam, Akşam Şiirleri, s.10)
Şiirde kişileştirilen akşam hayatın gündüzünün bitmekte olduğunun imidir.
Yavuz, “Büyü’sün yaz!” adlı şiirinde de akşamdan söz ederken zamanın akışında
gitmek için bu şiirde olduğu gibi gönülsüzdür.
243