CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

özünde taşıdığı sevgiyi ve kendi içindeki anne sevgisini tüm insanlığa yayabilecek
bir büyük güç olarak görür. Annenin ölümü karşısındaki duygulanım şiirin sonunda
bir ana düşünce kaynağı olarak belirir. Bu bağlamda insanlığın yüreğinin tek bir
insan yüreği gibi çarpması sonucunda her şey “dönüşerek sonsuz, büyük ve tüm
zamanları birleştiren bir sevgiye dönüşebilir”. Anne sevgisi ve annenin ölümünden
duyulan acı insan sevgisine dönüşürken şairin toplumcu duyarlılığı da biçim bulur.
Öylesine bilgeleşeyim, öylesine sevgiyle dolsun kalbim,
ölürken annemleşeyim
Biliyorum var olmaz bir daha yok olan şeyler, umurumda
değil biçim değiştirişi maddenin, ruh diye bir şey de yok
Ama gizli sevgiler bulunup çıkarılırsa yüreklerinden insanların
Çıkarılırsa karanlığından unutuşun yaşanmış olan şeyler
Ve tek bir insan yüreği gibi çarparsa bir gün insanlık,
Hiçbir şey yok olmamış olacaktır, dönüşerek sonsuz, büyük,
ve bütün zamanları birleştiren bir sevgiye
(1976)
(Annem Yok Artık, Yaşadıklarımdan Öğrendiğim Bir Şey Var, s.29)
Yeni bir düzen kurmak ve yeni bir insan oluşturmak amacıyla şiire
başlayan Behramoğlu, kendi annesini ve annesinin şahsında nice anneleri endişe
içinde bırakan, gelecek güzel günleri tehlikeye atan kapitalist düzenin tehlikelerinden
koruyarak, onları insan onuruna yakışır bir düzene taşıma düşüncesini de özetler.
“Uzaklaşan Seslerini Dinliyorum, Uzaklaşan Seslerini Hayatımın…” adlı
şiirinde de Behramoğlu, anne temasına büyük yer vermiş, annesinin ölümü ve
sonrasında hayatın akışıyla birlikte hayatı anlamlandırma çabasını işlemiştir.
255