CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

o askıyı kuran, akımı veren
elbet sen değildin
sen yalnız gözlerini kapadın
ellerini yıkadın sen
sonra bana uzattın biraz sıkıntıyla
unvanın büyüdü, kutlandın ödüllendin
her şey sorulduydu, herkes şunu sustu:
sonra o ellerle nasıl
okşadın kızını
nasıl şiir yazdın
411
(Oğlunu Soran Kadının Şiiri, Uzak Bir Kıyıda, s. 105)
Şair, “Atriyo İlahi” adlı şiirde bireysel bir annelikten kopan toplumsal bir
çığlığı duyurmaya çalışır. Bu çığlıkla tüm toplumu oğlunun ve sayısız gencin
durumuna karşı duyarlı olmaya davet niteliğinde olan bu dizeler, şairin yaşadığı
gerçekliği de yansıtır. Şarin “ Çığlık ve Şiir” başlıklı Mimarlar Odası’nda 1993’te
yaptığı söyleşisindeki sözleri de bu şiirdeki amacını açıklar:
“1978- 86 yılları arasındaki yaşamımda Mamak Askeri Cezaeviyle
ilişkim ağırlıklı bir yer tuttu. İçerde yatmış kadar oldum, öteki analarla
birlikte. Ayrımım, bir de avukat olmamdaydı. Günün birinde açlık grevi
başladı, o en uzun süreni. 42 gün. Size bunu anlatacak değilim. Çocukların
artık güçlerinin sonuna vardıkları günlerin birinde, bir görüşte, analardan
biri olağandışı bir şey yaptı. O güne dek uslu, hep kurallara uyan, emiri
demiri bilen bilen olmuştuk. O ana görüş sonrası, hepimiz avluda,