CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Bırakarak geçtiğim yollara
…
Yürüdüm, ölümsüz, büyük bir sabaha
O çocukluk düşü bir kez daha
Başlasın diye yeniden (Bir Yolculuktu, Okyanusla İlk Karşılaşma, s:30)
İşte “anne” teması bu bağlamda belirir. Şefkat dolu ve sonsuz bir sevgiyi
içeren anne, tasadan ve yalnızlıktan uzak günler, şairin şiirlerinde sık sık yer
alacaktır.
“O Erken Sabahlar” adlı şiirinde Behramoğlu, çocukluğundaki o neşeli ve
eşyaya dahi sinmiş o yalnızlıktan uzak günleri anımsanır.
Şiirde “anne” çocukluğun ayrılmaz parçası olarak ifade bulur. Anneli babalı o
erken sabahlar, yaşamın en güzel anlarıdır. Tasadan uzak o günler şairin kalbini
acıtan bir özleme dönüşür. Sabah vaktinde evin durumuna ilişkin anımsayışlarda
“baba” ağırbaşlı, güzel hali ile “anne” azıcık hüzünlü ve hep azıcık telaşlı haliyle
akıldadır. Böylece Behramoğlu’nun şiirlerinde anne, hüzünlü ve evin sorumluluğunu
taşımanın telaşını taşıyan kişi olarak belirir:
Annemli babamlı o erken sabahlar
Tüm yaşamımın belki en güzel şeyiydi
Yatak örtülerinde sabah güneşi
Ve sanki kardeşimiz olan eşyalar
Sakince açılıp kapanan bir kapı
Bir masa, ağır başlı duruşuyla ,
145