CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Dağıldı odamda fani kaderim,
Kadın ne bilmeyen ıssız minderim
Bu gece rüyalar görecek yerdi.
Cennetin kızıymış, engin yanıma…
Hatları çoğalmış, engin alnıma
Soğuk busesini koyunca ölüm
O geldi baktı ki artık ölmüşsüm,
Uzun saçlarını göğsüme serdi.
(Misafir, Bütün Eserleri, Şiirler: 4, s.230)
Cumhuriyet Döneminde, şiirlerinde anne teması ile ölümü birleştiren
şairlerimizin başında gelen Ziya Osman Saba için riyasız bir insan olarak tanımladığı
annesinin ölümü nendi ile ilk kalem denemeleri de başlamıştır. Ailenin kutsallığı,
sevgi, şefkat ve hoşgörünün yüceliği içinde hep “huzurlu” bir hayatın ayrılmaz
parçası olan “anne” teması, Ziya Osman Saba’nın şiirlerinde anne sıcaklığını
özleyişin etkisiyle ölüm hiç de korkulacak bir son olmamıştır. Saba, ölümü bile
annesine, babasına ve sevdiklerine kavuşmak olarak algılar. Ölüm ve yaşam zıtlığını,
bütün bir ömrü özetlediği şiirlerinde her şeye rağmen huzuru ve nefes alıp vermenin
mutluluğunu anlatırken ölüm temasının anne ile birleştiği şiirlerinde “ömrün
bilançosu”nu çıkarmayı başarır.
226