CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

209
yakında cennette beklediğini söylüyorlardı. Bu teselliden biraz
avunuyordum; lakin birkaç dakika sonra kalbimin şifa bulmaz üzüntüsü
tekrar bir alev gibi parlıyordu. Annem gibi ölmek hemen ona kavuşmak
istiyorum..."
Daha sonra Nakiye Hanım için verilen su salâları işitilir. Bahçelerinde
annesinin gasl olunması için çadır kurulur. Gasil bittikten sonra kardeşini ve Yahya
Kemal'i annelerini son kez görmek için çadırın altına götürürler. "...Annemin na’şı
teneşir üzerinde beyaz bir kefenle örtülüydü. Yüzünü açtılar. Kendisini ruhsuz,
gözleri açık ve gülümser bir halde gör düm; saçları etinden ayrılmış gibiydi. Tarif
edemiyeceğim bir acıyla yüzüne bakmıyordum. Kendisiyle aramda ne kadar mesafe
olduğunu ölçemiyordum; yüzünü müebbeden hayalime nakşetmek için, kalbimin
bütün kuvvetiyle bakıyordum." Ve nihayet bu son veda merasimi biter ve cenaze
büyük bir kalabalığın ortasında İsa Bey Camii'nin mezarlığına sevk olunmaya
başlanır.
Yahya Kemal'in şahsiyetinin tam da oluşmaya oturuşmaya başladığı bu
olaylar onun ruhsal dünyasının hassas ve duygusal yönünü inşa etmiştir. Annesinin
ölümü Yahya Kemal'in eserlerinde incelediği ölüm düşüncesinin içine işlemiştir.
“Ufuklar adlı şiirden sonra buna en güzel örnek "Rindlerin Ölümü" adlı şiiridir.
Ölüm âsûde bahar ülkesidir bir rinde
Gönlü her yerde buhûrdan gibi yıllarca tüter
Ve serin serviler altında kalan kabrinde
Her seher bir gül açar, her gece bir bülbül öter.
( Rindlerin Ölümü, Kendi Gök Kubbemiz, s.87)