CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

âlemi, dinî ve metafizik ürpertiyi annesinde de hissettiğini şair, "O ve Ben" adlı
eserinde açıklar.
311
" Yalılar boyu uzanan, iki tarafı ağaçlı yoldan evime doğru
yürürken, bu sıkıntılı "malum"ların caddesini, ebedi bir meçhule doğru
istikamet değiştirmiş görüyordum. Annem, annelere mahsus bir duyguyla
ayak seslerinden beni tanıdı ve kapıyı açtı:
- Ne var oğlum?
- Hiç anne' Ne olacak?
Annem, bu "hiç"in ne muhteşem bir " hep " belirttiğini seziyor muydu
acaba? Anne bu, her şeyi sezer.” 117
"O ve Ben" adlı eserde Kısakürek’in dile getirdiği annesinin sezgisel gücü
şiirlerine de yansıyacak, anneyi bilinmezlikleri ve ruh bunalımlarını anlatacağı
şiirlerde bir benzetme aracı olarak kullanmasına sebep olacaktır.
Necip Fazıl'ın söz ettiği bu hikâyecik, şairin tarikata girdiği dönemlerde
yaşanmıştır. Bu anının yaşandığı zamanda Necip Fazıl, bütün bir gününü
Abdülhakîm Arvasi’nin yanında sohbetle geçirir. Müthiş bir duygu yoğunluğuna
kapılar. Akşamüzeri eve dönünce annesi evin taraçasında bulur. Necip Fazıl bahçe
kapısında iken annesi taraçadan seslenir:
117-Necip Fazıl Kısakürek, O ve Ben,9. Baskı, Büyük Doğu Yayınları, İstanbul 1995, s.85.