CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Gülten Akın, Hasan Hüseyin, Özdemir İnce, Ataol Behramoğlu, Ahmet Oktay, Hilmi
Yavuz, İlhan Demiraslan, İsmet Özel, Ali Yüce, Refik Durbaş, Cahit Zarifoğlu,
Egemen Berköz, Metin Altıok, Mehmet Başaran, Talip Apaydın, Kemal Özer, Ülkü
Tamer, Tekin Sönmez, Süreyya Berfe, Erol Çankaya, Ali Püsküllüoğlu, Ahmet
Erhan, Behçet Aysan, Ahmet Telli gibi şairler dönemin çok sesliliğini gösterir.
Son antolojilerde eserleri alınan ve haklarında değerlendirmeler yapılan
kişiler arasında Tuğrul Tanyol, Erol Çankaya, Metin Cengiz, Tarık Günersel, Veysel
Çolak, Lale Müldür, Enver Ercan sıralanabilir.
1980 sonrasının öteki şairleri arasında Hüseyin Ferhat, Ali Cengizkan,
Murathan Mungan, Haydar Ergülen, Hasan Akay, Adnan Özer, Orhan Alkaya, Akif
Kurtuluş, Levent Sunal, Osman Konuk, Mehmet Erdoğan, Birkan Keskin, Süleyman
Çobanoğlu, Cevdet Karal, Nejat Çavuş, Hüseyin Atlansoy, Oktay Yivli, Osman
Olmuş, Mevlana İdris, İbrahim Tenekeci, Ayhan Kurt, Hakan Arslanbenzer, Hakan
Şarkdemir, Murat Menteş, Ahmet Murat, Serkan Işın adları yer almaktadır.
Şiirimizin Cumhuriyet dönemindeki görünümünden şöyle bir sonuca
ulaşabiliriz:
Toplumsal yapımızdaki gelişme ve değişmelere bağlı olarak şiirimiz de
sürekli bir değişim ve gelişim göstermiştir. Bu gelişme ve değişmeler, şairlerin şiir
grafiğine yansımıştır. Öyle ki başlangıçta hece ölçüsüyle yazan kimi şairler, heceden
serbeste geçmişler; bireyci, düşçü bir içerikten toplumcu bir öze yönelmişlerdir.
Kimi şairler de halk şiirinin bereketli toprağından şiirlerine öğeler katma, millî
birikimden yararlanma yollarını denemişlerdir. Bu yönelim ve deneyimlerle şiirimiz
yaşamdan insandan ve toplumdan kendini soyutlamayan bir düzeye erişmiştir.
Şairlerimiz küçük umutların, düşlerin, hüzünlerin, bireysel yalnızlıkların
umutsuzlukların şarkısını söylemişlerdir. Cumhuriyet dönemi Türk şiiri, insanın
yücelmesi konusunda büyük anlam taşır.
32