CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Sonra güller ezildi aynalarsa devrildi
Ne anne ne sevgili ne gül kaldı ne ayna
(2. Esir Kent’ten Özülke’ye, Gün Doğmada, s. 435)
Bu şiirlerden de görüldüğü gibi Karakoç’un imgelerle yüklü şiirinde “gül” bir
uygarlığın ve o uygarlığını değerlerinin simgesidir. Yeryüzü sıcaklığını taşıyan gül
anne ile birlikte anılmış, annenin duygu değeri ile benzerlik kurulmuştur. Bu
bağlamda gül gibi olan annenin ideal kadın tipi içinde bir başka önemli yönü de
vurgulanmıştır.
“Çocukluğumuz” adlı şiirde anne, ideal kadın tipinin özelliklerini göstermeye
devam eder. Anne, duygusal, duyarlı, şiir bilen bir kadındır. Yunus Emre’nin şiirde
yer alması ile annenin halk kültürüne değer verdiği vurgulanır. Tüm bu özellikleri ile
çocuğuna örnek olan anne, çocuğa erdem kazandıran, çocuğun değer yargılarını
oluşturan , “ilk öğretmen” özelliği ile öne çıkar:
Annem gizli gizli ağlardı dilinde Yunus
Ağaçlar ağlardı, gök koyulaşırdı, güneş ve ay mahpus
Şiirin devamında şair babasının uzun kış gecelerinde anlattığı hikâyelerden
etkilenişini dile getirir. Bu şiirde baba ve anne mutlu ve huzurlu bir aile düzenini
kuranlar olarak öne çıkar ve şiir şairin çocukluğunu özleyişi gözyaşları eşliğinde dile
getirmesiyle son bulur:
Babamın uzun kış geceleri hazırladığı cenklerde
Binmiş gelirdi Ali bir kırata
Ali ve at, gelip kurtarırdı bizi darağacından
Asya’da, Afrika’da, geçmişte gelecekte
354