CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Kısakürek’in ilk şiirlerindeki özlem, daha çok aile üyelerine duyduğu
özlemdir. Bu özlem “Anneme Mektup” “Anneciğim” “Ağlayan Çocuk” adlı
şiirlerinde özellikle annesine ve ölen kız kardeşine yöneliktir.
“Ağlayan Çocuklar” adlı şiirde annesizliğin acısını işler:
Kafesli evlerde ağlar çocuklar,
Odalarda akşam olurken henüz.
O zaman gözümün önünde parlar,
Buruşuk buruşuk, ağlayan bir yüz.
Ne vakit karanlık kaplarsa bir yeri,
Başlar çocukların büyük kederi;
Bakınır korkuyla dolu gözleri;
Ya artık bir daha olmazsa gündüz?
Gittikçe kesilir derken sedalar,
Gece bir siyah el gözümü bağlar;
Duyarım, içime sığınmış, ağlar,
Bir ufacık çocuk, bir küçük öksüz…
(Ağlayan Çocuklar, Çile, S.305)
Ölüm düşüncesi, şairin küçüklüğünden beri aklını kurcalayan bir konudur. Bu
kurcalama, şairin yaşadığı aile dramları ile ilgilidir. Dedesi ve küçük yaşta ölen
kızkardeşi onu ölümle ilk kez yüzleştirmiştir.
214