CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Sezai Karakoç, anne ve babasında ekilenmiş onlara derin bir saygı ve sevgi
besleyen ve onlardan edindiği izlenimleri şiirlerine taşımış şairlerimizin başında
gelir. Öncelikle söylemeliyiz ki annesinin ve babasının mizaç bakımından
uygunluğun şair üzerinde anne ve baba etkisini güçlendirmektedir. Anne ve baba
birbirini tamamlar biçimindedir. Üstelik bir de yaşadıkları evin Doğu’nun o büyülü
havasını taşıyan hâli şairin eserlerindeki çocukluğu özleyişi dile getirmesinin
sebebini de açıklamaktadır. İşte bu bütünlük içinde babası beş vakit namazını kılan,
orucunu tutan, dindar, şiir seven ve bu şiirler yeri geldiğinde söyleyen bir kişidir.
Sadeliği, çalışkanlığı, disiplinin seven baba samimi, mübalağasız ve hoşsohbet biri
olarak belirtilir oğlu tarafından.
Şairin sınırsız bir sevgi ile bağlandığı ve bu bağlılığı şiirlerinde açıkça ifade
ettiği annesi ise şair tarafından şöyle anlatılmaktadır:
“Annem hiç kimseyi kırmayan, kimseye kötü söz söylemeyen, kimsenin
aleyhinde konuşmayan, asla dedikodu yapmayan, son derece zeki olduğu
halde bu tarafını hiç belli etmeyen, duyarlıklı, saf bir din heyecanını sürekli
olarak içinde yaşayan, duygularını hiç dışarı vurmayan, sonsuz hoşgörülü,
bir şey yeyip yemediği belli olmayan…
On yıl kadar da yılancık denilen hastalıktan yatmış, artık ümit
kesilmişken mucize kabilinden iyileşerek hayata dönmüş, zayıf, ince ruhlu
mevlitteki, Yunus Emre’nin ilahilerindeki saflıkla dolu, kalabalık ailenin
işlerini o zayıf vücutla karşılamak için çırpınan bir kadındı.” 29
29- Sezai Karakoç, Hatıralar, Diriliş Yay., İstanbul 1988,s.18-21.
54