CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

“Ölüler! Özlemez olur muyum dünyanızı,
Aranıza karışmış annem var, babam var.”
(Sevgiler, Bıraktığım İstanbul, Bütün Şiirleri, s.12)
Gerçekten de Behçet Necatil’in Varlık dergisinin 448. Sayısında dediği gibi
“ölümü, içinde küçükten beslediği için, hiç dehşete düşmeden, irkilmeden tam bir
insan samimiyetiyle, özleyerek beklemiş tek şairimiz” 96 dir
Ölüler, ölüler her yerdesiniz!
Ne zaman aynaya baksam,
Görünüveriyor babam…
Bahçem, odam, sofam,
Nereye geçsem, nereye çıksam;
Hatıram!
Her yerde sizden bir eser.
(Ölüler Bıraktığım İstanbul, Bütün Şiirleri, s.41)
Hayatı boyunca ölümü, ahreti, Tanrı’yı “kutsal bir emanet” olarak içinde
yaşayan Saba, bu temaları şiirinde hep işlemiştir. Ölümü, ahreti bu kadar içtenlikle
benimsemesinin sebebi de yine küçük yaşta annesini yitirmesidir. Daha önce de
belirttiğimiz gibi özellikle annesini yitirişi ona ölümü çok önceden sevdirmiştir.
96-Ziya Osman Saba’yı Anıyoruz, Yirmi Yıl Önce Yitirdiğimiz Unutulmaz Şair İçin Demişler Ki,Varlık
Dergisi, Sayı:834, Mart 1977,s.6.
229