CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Şiirde geçen giden zamanın ardından hissedilenler, anılara yolculuk, dün ve
bugün arasında gidiş gelişler, anneyi hatırlayış şiirin parçalarını oluşturur.
Behramoğlu, bu şiirde annesinin ölmüş olmasını hayatın gerçeğidi olarak kabıul
eder. Annesinin artık sadece hayallerde olması şairi felsefî yorumlara götürecek, onu
hayata bağlayacaktır. Şaire göre her şey bir gün sona erecektir. Hayatta her şey her
şey akıp gitmektedir, bu nedenle şair Reich’ı örnek gösterir. O da böyle düşünür:
hayatın anlamı hayatın kendisidir ve yaşamsal enerjisini gerçekleştirmelidir insan.
Bu nedenle şair, yaşamsal enerjisini gerçekleştirememiş bir insan olarak annesini
anımsar. Büyük bir acı ile annesinin gençliğine ait kesitler sunar. Bu hatırlayış bir
silsileye dönüşür. Şairin tüm okudukları, tanıdığı kadınlar, arkadaşları aklına gelir ve
Nazlı Eray’ın da yazdığı yazılarda şairin yaşadıklarına benzerlik bulur. Annesinin
hayali, hayatın akışını simgeler, ölüm ve yaşamı özetler. Şairin hayatındaki yerini,
alışkanlıkların ötesine taşır.
Uzaklaşan seslerini dinliyorum, uzaklaşan seslerini hayatımın
Bir rüzgâr hızıyla geçiyor suların hayaleti
Reich’ı okuyorum: Hayatın anlamı hayatın kendisidir ve
yaşamsal enerjisini gerçekleştirmelidir insan
Freud dincilerle ve her türlü Ortodokslukla birleşmiştir
Bilinçaltımın uçurumlarını ve kayalarını görüyorum bir dere
akıyor gençlik hayalleriyle annemin
Şimdi bir hayal olan annemin hayal olan o şehrin şehirlerin
sokaklarından akan hayaletleriyle
Çocukluğumu hayaleti yıkanıyor bir derede belime bir kürek
iniyor olanca şiddetiyle ve belkemiği kırılan bir sürüngen
256