CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Birikmiş sulardan daha durgunsun,
Görünmez bıçakla içten vurgunsun,
Seni öz yurdunda bir sürgün gördüm.
Geçti bir cenaze peşinde ömrün;
Bilemem, vardığın neresi, bugün?
Hergün yürüdüğün kadar yürüdün,
Arkasından kendi ölünün; gördüm…
(1926)
(Aynadaki Hayalime, Çile, s.275)
Şairin şiirlerinde “daüssıla-yurt özlemi” diyerek belirttiği duygularını anlattığı
şiirlerde anne yine karşımıza çıkar. Anne, şairin özlemini duyduğu manevî âlemi
anlatırken yine hayatının en değerli kişilerinden annesini beraberinde belirtir. Şairin
özlemini duyduğu yer, manevî bir âlemdir. Anne de manevî bir kişi olarak bu
tablonun bir parçasıdır. Şair kendini bu manevî âleme, bu diyara ait görür. Buradaki
yolculuklar, ölümü simgeler.
Özellikle 1930’lu yıllardan sonra şairin ölüme duyduğu özlem, sonsuzluğa
ulaşabilme bağlamında metafizik ve dinsel bir boyuta döner. Artık, değişik anlamlar
kazanan bu derinlikli düşüncelerde sonsuzluğa karşı duyduğu özlem, Tanrı’nın
sonsuz varlığında kaybolma özlemidir. Ayrıca Necip Fazıl’da bu sonsuzluk kavramı
mistik bağlamda yani ölümün bir son olmadığı düşüncesi ile birlikte ele alınmalıdır.
Çünkü insanlar İslâm dinine göre öldükten sonra tekrar dirileceğine inanır. Bu
bakımdan şaire göre ölüm sonsuz yaşama adım atmaktır. Şairin bir eğlenti, maddî bir
mutluluk ve rahat bir yaşam olarak gördüğü dünya hayatını değil sonsuz gördüğü
219