CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Geçtikçe bembeyaz gezinenler üçer beşer;
Bildim ki âhiret denilen yerdedir beşer
…
Naklettiğim gibiydi bu rüyâda gördüğüm
Rü’yâ bu. Yoksa başka bir âlem midir ölüm?
( O Taraf, Kendi Gök Kubbemiz, s.104-105)
Bazen de filozofça bir yaklaşımla ölümü benimser. Şiirde “peyzaj ve müzik”
gidip gelir. Tabiatın içinde insan kendi gerçeğini arar. Şiirde anneyi insanı sarıp
sarmalayan sevgisi ve şefkati ayrıca güzelliği ile toprağın sıfatı olarak belirtir:
Şafaktan önce uyandım, bahar odamdaydı.
Mayıs, çiçekleri etrâfa öyle bir yaydı
Ki varlığım büyülenmişti en derin haz’la
Cihanda lezzet alınmaz bu duygudan fazla.
Seven kadınla seven erkeğin visâli gibi,
Bütün saâdet olan mevsimin bu hâli gibi,
Sürekli sevgiyi duydukça anne toprak’tan.
İçimde korku nedir kalmıyor yok olmaktan.
Hayâtı râyiha sihriyle sindiren toprak,
Bugün ne semtine baksam, çiçek, çimen, yaprak!
212