CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Cahit Sıtkı da mektuplarında Ziya Osman Saba’nın kuracağı yuvada anne ve
babasını aradığını, Saba’yı mutlu edecek olan Rezzan’la evliliğini desteklediğini ve
Saba’nın eşini zaman zaman sevgi ve şefkat yönü ile annesi ile özdeşleştirdiğinden
bahseder:
“Ziyacığım,
298
İnsan, bir sevdiğinden bahsettiği zaman sesinde ne güzel ihtizazlar peyda
oluyor! Bunu, babana bir hommage(Saygı ve sevgi ifadesi) telakki ettiğim
satırları okurken anladım. Sen anansız babasız kalmayacaktın Ziyacığım!
Sen ve senin mizaçta adamlar için sevilmek teneffüs etmek kadar hayati bir
ihtiyaçtır. Ben de bu ihtiyacı şiddetle duyanlardan olduğum için Rezzan
Hanım’ın avukatını yapmaktan bir türlü bıkmıyorum. Sen kendi kendine
itiraf etmekten çekiniyorsun, fakat sezdiğime göre Rezzan Hanım seni
yavaş yavaş şefkatli kanatlarının gölgesinde almaktadır. Radyoda
şiirlerinin okunması geciktiği için ona karşı mahçup düşmekten
korktuğunu söylerken, farkında olmadan, Rezzan Hanım’ın bu alakasına
verdiğin ehemmiyetin ve dolayısıyla Rezzan Hanım’a karşı duyduğun
zaafın derecesini itiraf etmiş oluyorsun ki bunda haklısın. Ilıca:
18.7.1943” 115
Gerçek hayattan şiirlere yansıyan mesut aile yaşantısı özlemi, ana baba
dualarının yanında anne gibi huzur veren bir eş ve çocukluğundaki evi hatırlatan bir
ev ve nihayet çocuk ile gerçekleşir:
Ah, şimdi hatıralar mahallesinde
Misakımillî sokağı No. 37.
Orası bütün evler, bütün ömür içinde,
Mesut olduğumuz evdi.
115- Cahit Sıtkı Tarancı, Ziya’ya Mektuplar, s. 60.