CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

334
ve uçarı oluşuna bağlayarak Kısakürek’te küçük yaşta bazı fobilerin
oluşmasına sebep olduğu sonucuna varırlar.” 124
Amerikan Mektebinden sonra ise "Rehber-i İttihat" adlı mektebe gönderilen
N.Fazıl için burası da bir kâbus olur."İlk defa yatılı bir mektebe verilmiş biliyordum.
Konak ve yaşlı gözümde tütüyordu. Hele annem, hele annem. Öksüz kalmıştım."
(Kafa Kâğıdı, s.96)
Bu okulda da yapamayacağını anlayan Necip Fazıl, buradan kurtulmak için
bir yalan düşünür: "Sabahları bize yedirilen kaşar peynirlerini toz ve pasla kirlettim.
İçine böcek ölüleri ve kurtlar yerleştirdim ve tatil çıkışında anneme göstererek:
-Bak bize ne yediriyorlar, ben bu mektepte kalamam! diye direttim.
Annem gayet soğukkanlı peyniri elimden aldı ve bıçakla ortasından yararak tertemiz
meydana çıkardı:
-Misk gibi peynir... Sen kirletmişsin!... dedi ve beni temiz dövdü.”
Yalanın ve yalancılığın hiç bir zaman yer olmadığı hayatında Mediha Hanım
oğlunun da yalan söylemesini istemez. Bunu Büyükbabası tarafından şımartılmış,
müthiş derecede yaramaz olan küçük Fazıl'ı hizaya getirmek ancak dayakla mümkün
olabilmiştir. Annesinden yediği tatlı dayaklar N.Fazıl'ın annesine karşı duyduğu
derin bağlılığı ve sevgiyi asla azaltmaz. Özellikle yatılı okuldaki günlerinde en çok
özlediği insan, annesidir. Annesinden ayrı kalmak ona kendisini öksüzmüş gibi
hissettirir. Bu da annesinin Necip Fazıl'ı katıksız bir sevgiyle kucakladığının,
koruduğunun kanıtıdır.
Bu bakımdan şair idealize ettiği kadın tipinde de çocuğuna bağlılığı, sonsuz
bir sevgiyi ve şefkati arar. “Çocuk” adlı şiirinde derin bir giz içinde hayatı
anlamlandırırken anne ile çocuk arasında güçlü bağı vurgular:
124-Hasan Çebi, a.g.e., s. 268.