CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

"Titrek, karışık, hasta, hayali, san gözler". İşte bu hasta kadının başucunda
kaygılı bir koca, belirsiz bir ince çocuk yüzü - adeta dilsiz bir halde - "bî-his"
uzanmış hastayı durmuş düşünmektedir. Bu arada akşamın o tasalı rengi Haşim'in
içini daraltmaktadır. Bir çocuğun en sevdiği varlığın gözlerinin önünde ölüyor olması
anlatılır bu şiirde. Annesinin sevecen gözlerinin pınltısı giderken, tüllerde yatan
hastayı karanlık sararken çocuk (şair) korku ile baş başadır. Haşim bu duygular
içindeyken Haşim'in annesi yavrusuna ebediyyen veda etmiştir.
Bu olayın Haşim'de açtığı yarayı "Hazân" adlı şiirinde görmekteyiz. Haşim
bu şiirde artık geçmiş zamandan, anılardan bahseder. Bu şiiri annesinin ölümünden
on beş yıl sonra yazmıştır. On beş yıldır annesiyle paylaştığı anları düşünmüş, onun o
hüzünlü yüzü, sevgi ve şefkat dolu hali, inceliği, kırılganlığı bir an bile aklından
çıkmamıştır.
Ey eski kamer, sen bizi elbette bilirsin!
Annemdi o nurunda gezen zıll-ı mehâsin
Şair annesinin bir güz akşamı ölüşünü, çektiği acıyı bir doğa ile özdeşim
kurarak verir. Şair gibi doğa da yasa bürünmüş, sular durgun, perişan ve üzgün;
yapraklar yorgun; ay yaslı, bulutlar üzgün olarak betimlenmiştir. Çölde ıssız bir
mezardan hıçkırıklı bir ses dağılır çevreye.
Âvâre felâket gülü, altın kırizantem,
Her tarh-ı hazân üstüne dökmüş yine mâtem
Durgun sular üstünde perîşân ü mükedder
Faslın dağınık rûhu bulut, sis gibi titrer;
Yorgun, sarı yapraklar uçar bir kuru daldan,
198