CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

“Benden yaşlı akrabalarım, küçükken ‘Ben şair olacağım!’dediğimi
söylerler. Ben böyle laf ettiğimi hatırlamıyorum; ama bir şair olmayı en güç,
en erişilmez bir şey olarak düşündüğümü, şairliği yıllarca hayal ettiğimi
pekiyi hatırlıyorum. Nitekim ilk kalem denemelerim de şiir değil, nesir
olmuştu. Annem Birinci Dünya Harbi mütarekesi sıralarında ölmüştü. Beni
Galatasaray Lisesine gececi olarak vermişlerdi. İlkyazım bu mektebin ilk
sınıflarında annemin ölümüne dair bir yazı oldu. Onu yine annemin mezarını
babamla beraber ziyaret edişimizi anlatan bir yazı takip etti. Bu nesirleri ve
daha sonra yazdıklarımı siyah kaplı bir deftere geçirmiş, ilk sahifeye kırmızı
–mavi kalemle, doğan mı batan mı olduğu pek de anlaşılmaz bir güneş resmi
yapmış ve korkunç bir Arapça hatası da işleyerek en başa, eserime verdiğim
adı yazmıştım: Hissiyatlarım.” 18
Bu acı anı “Çocukluğum, çocukluğum…/Gözümde tüten memleket/Artık
bana sonsuz hasret ,/Sonsuz keder çocukluğum” 19 demesinin sebebini bir nebze de
olsa açıklamaktadır.
Duygusal bir çocuktur Ziya Osman. Çocukluğunda yaşadıklarını eserlerine
yansıtır. Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi 20 adlı eserinde babasının bıraktığı en değerli
mirastan daha okuma bilmediği yıllarda çıkan, babasının biriktirdiği, ciltlettiği
mecmualardan bahseder. Çocuk aklıyla babasına sorduğu rüyalarına giren, onu
korkutan ama bir yazar hayal gücünü oluşturmayı sağlayan mecmualardaki resimleri
anlatır eserinde.
18- Ziya Osman Saba, Konuşanlar Bir Hüzünle Sesinde, Derleyen: Tahsin Yıldırım, Alkım Yay.,
İstanbul, 2004 Zikreden: Mehmet Nuri Yardım, Edebiyatçılarımızın Çocukluk Hatıraları, 6. Baskı,
Nesil Yay., İst. 2006, s.320-321.
19- Ziya Osman Saba , Bıraktığım İstanbul, Alkım Yay., İstanbul 2003,s.39.
20- Ziya Osman Saba, Bütün Öyküleri, Alkım Yay., İstanbul 2003,s.59-77.
45