CUMHURİYET DÖNEMİ ŞİİRİNDE ANNE

Ah, bütün sevdiklerim, bütün kaybettiklerim!
Neyi arayım, yerde kurt, göklerde yıldız mı?
Babam, annem, evimiz, bahçem, çitlembiklerim,
Sizler rüya mıydınız, sizler yaşadınız mı? …
(Sizleri Görüyorum, Bıraktığım İstanbul, Bütün Şiirleri, s.89)
En yakın arkadaşı Cahit Sıtkı’nın “baştanbaşa sıcak ve dokunaklı” dediği bu
şiir için Ziya Osman Saba’ya Paris’ten yazdığı 2.5.1940 tarihli mektubunda şunları
söyler:
228
“…Merak etme Ziya’cığım, bu şiiri yazmakla hepsine
kavuşmuş gibisin. Ve seni gidi kâfir seni; evimiz diyorsun da bahçeyi
ve çitlembikleri inhisar altına alıyorsun. Ciddi söylüyorum, evimiz
dedikten sonra, bahçem, çitlembiklerim demekle çocukluğun en doğru
ve güzel köşelerinden birine ışık serpmişsin.” 95
Saba, büyük bir özlemle andığı çocukluğunu, anne ve baba özlemini ölüm
teması içinde aktaracaktır. Sanatçı ölümü güzelliklere en önemlisi de anne ve
babasına kavuşma olarak görecektir.
Artık bütün insanlar bana yabancı, ırak,
Ölüleri kendime yakın duyuyorum!
Onlar beni anıyor: Oğlum! Kardeşim, yavrum.
Onların seslerini emmiş susuyor toprak.
(Kuyular, Bıraktığım İstanbul, Bütün Şiirleri, s. 85)
95-Cahit Sıtkı Tarancı, Ziya’ya Mektuplar, Varlık Yay., 2.Basım, İstanbul 2001,.,s.66.