Weelde Toen en Nu - Heemkundekring Nicolaus Poppelius

ewondering afdwong was zijn mooi geschrift. Het begon met zijn handtekening. Wij vonden, dat
niemand een mooiere had. Die was ingegeven door de dubbele betrachting er een kunstzinning stuk
van te maken en tevens ze toch leesbaar te houden. Diezelfde zorg vonden wij terug op elk door hem
volgeschreven bord. Hij kon het krijtje hanteren met een sierlijkheid, dat het een lust was om te zien.
Dat vermengde zich enigszins met zijn uitgesproken voorkeur voor muziek. Dit laatste plantte zich ook
over op zijn privéleven, waarvan een stuk werd geofferd aan de fanfare Sint-Nicolauskring.
Inderdaad, met veel enthousiasme ijverde hij voor de fanfare. Steeds ook was hij op post, als de
fanfare erop uit moest trekken. En bij elke gelegenheid hield hij een gloedvolle toespraak, want op dat
gebied was Alfons Raeymakers erg begaafd. Dat uitte zich trouwens ook in het feit, dat men hem vaak
als gastspreker vroeg. Wat moeilijker ging het hem om het Davidsfonds in leven te houden. Dat hing
samen met de opkomende ontspanningsvormen van na de tweede wereldoorlog.Jarenlang heeft hij
zich echter ingespannen om de trouwe leden te laten delen in de vervolksing van de cultuur die het
Davidsfonds nastreefde. Met steeds een goed gestoffeerde commentaar hielp hij je bij het kiezen van
de boeken. Diezelfde drang om de culturele verheffing van zijn mensen te stimuleren uitte zich bij
Meester Raeymakers ook in zijn hulp bij toneelvoorstellingen. Wat dat betreft, was hij van alle markten
thuis. Hij wist elk probleempje op te lossen en rondde steeds af met een goed sluitend geheel. Eens
op rust bleef hij nog steeds bedrijvig in de gemeenschap en wijdde hij zijn krachten aan de Bond der
Gepensioneerden. Zo bleef Alfons Raeymakers steeds de pretentieloze, maar kundige begeleider en
stimulator van zovele culturele manifestaties.
Meester Jozef Gouwy
In Jozef Gouwy ontmoetten wij de stille werker, die helemaal bevangen was door de dienst aan de
gemeenschap. Zijn sociale bewogenheid uitte zich in heel zijn leven. In de klas kon zijn toon plots
overslaan van die van de belerende onderwijzer naar die van een gevoelvolle vader of naar die van
een strijdvaardige voorman. In de grond was ook hij zeer gevoelig en dat voelden wij, hoe jong we ook
waren, sterk aan. Als onderwijzer had hij misschien wel de grootste begaafdheid in zijn tekenvaardige
hand liggen. Hij kon prachtige taferelen in vele mooie kleuren uit een doos krijtjes op het bord toveren.
Heel zijn klas zat dan met veel overgave te proberen dit na te bootsen, maar het lukte lang niet allen.
En toch wist de meester dan nog pogingen aan te wenden om je op een behoorlijk resultaat af te
sturen. Die toewijding en overgave was kenmerkend voor hem.
Dat zijn sociaal gevoel met zijn leven vergroeid was, kunnen wij getuigen uit eigen ervaring. Ondanks
zijn eigen groot en zwaar gezin, toch mochten wij (de talrijke schoolgangers uit de verafgelegen
Hegge en het Schoot) tijdens de armtierige oorlogswintermaanden bij hem in huis om 's middags onze
boterhammen op te eten. Hij wilde niet, dat wij dat in de koude klaslokalen moesten doen. De meester
en zijn even sociale vrouw waren dan een en al bezorgdheid voor die troep kornuiten. Maar het gaf
ons allen een gevoel van grote waardering mee en nu nog denken wij met piëteit aan deze doorgoede
man terug. Dat in de arbeidersbeweging van de vijftiger en zestiger jaren een man met die
bewogenheid een plaats moest vinden, is nogal logisch. Maar hij deed het ook en met veel inzet en
overgave. Het A.C.W. vond in hem een houvast en geleider. Ook de toenmalige C.O.O. (nu
O.C.M.W.), was een dankbaar werkterrein voor de meester. Hij kon zich er volledig aan overgeven,
vooral bij de mensen die nog armoede leden. Ook de zieken lagen hem nauw aan het hart. Toen hij
zelf al door ziekte ondermijnd was, kon hij het toch nog niet laten om zijn zieken bezoekjes te brengen.
Dit alles maakte hem tot een onvergetelijke figuur in zijn parochie. Het is onbegonnen werk om hier
een opsomming te geven van alle organisaties waarvoor Meester Gouwy gewerkt heeft. Eén aspect
mogen wij echter niet vergeten: zijn Vlaams refleks. Hij was een overtuigd Vlaming, in hart en nieren.
Dat schreeuwde hij niet van de daken, want hij respecteerde ieders overtuiging. Bij hem paste
evenwel de leuze: "Alles voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Kristus" zeer goed. Hij stond in de bres
voor de ontvoogding van een christelijk Vlaanderen en daartoe probeerde hij talloze mensen over te
halen. Getuigen daarvan de ontelbare autobusreizen die hij vanuit Weelde inrichtte naar de jaarlijkse
IJzerbedevaart. Hijzelf heeft stipt elk jaar deelgenomen tot hij niet meer kon. Vlaanderen was hem lief
en daarin waren dat vooral de zeer eenvoudige mensen. Zo is Jozef Gouwy voor Weelde een
boegbeeld geworden van de emancipatie van de eenvoudige arbeidersstand naar een sociaal,
cultureel en politiek (want Vlaams) meer verheven levensniveau.